Ηταν 3 η ωρα τα ξημερωματα και επεσα για υπνο....Με το που ξαπλωσα σηκωθηκε απο το αλλο κρεβατι και ηρθε κατευθειαν στο δικο μου. Ξαπλωσε κοντα μου, κολλητα στο σωμα μου για να με αισθανεται. Με το που τη κοιταξα και γυρισα αν της δωσω ενα φιλι και να της πω καληνυχτα εκεινη με κοιταζε στα ματια. Τα ενιωθα να με τρυπανε. Να μπαινουν μεσα μου και να με διαβαζουν. Να βλεπουν το πονο και την στεναχωρια των τελευταιων συμβαντων και ομως να ειναι εκει και να μου φιλαει το χερι σα να μου λεει "εδω ειμαι εγω. Δε θα αφησω να σε πειραξει κανεις πια." Την φιλησα, της ειπα οτι την αγαπαω πολυ και οτι ειμαι χαρουμενος που εχω εκεινη κοντα μου!

Ξαπλωσα, κουκουλωθηκα και εκεινη εβαλε το κεφαλι της πανω απο το ποδι μου ενω ταυτοχρονα με ζεσταινε με το κορμακι της. Μας πηρε ο Μορφεας και τους δυο....

Αυτο γινεται τους τελευταιους μηνες. Ισως γιατι οντως, οταν κατι συμβαινει στη ψυχη του ανθρωπου σου, μπορεις να το καταλαβεις και ας μη χρειαστει να στο πει. Ειδικα οταν ο ανθρωπος σου ειναι ο αφεντης σου!

Σε ευχαριστω Ντιανουλα....Σ'αγαπαω!