Το τηλεφωνο χτυπησε.

"Παρακαλω?"
"Καλησπερα σας, απο την αστυνομια τηλεφωνουμε. Εχουμε ενα χαρτι Επιστρατευσης για τον Κο. (ταδε). Ας ερθει μεσα στις επομενες μερες να το παραλαβει μεχρι τις 13:00."
"Ενταξει, σας ευχαριστω πολυ."

Εκλεισε.

Το επομενο πρωι πηγε και το πηρε. Εγραφε τοπος στρατοπεδου, ωρες προσευλεσης και ολα τα πραγματα σχετικα....
Ξαφνκα σκεφτηκε τι να κανει? Να ειδοποιεισει? Να μην? Ηταν γεγονος και το χε παρει αποφαση οταν παει να κλεισει κινητα, να αφησει τα παντα πισω του. Να εξαφανιστει για τον λιγο καιρο της εκπαιδευσης. Να αφοσιωθει στην κουραση της σκοπιας, την ξενερα της αγγαρειας, αλλα οχι επειδη ετσι μπορουσε να ξεφυγει. Αλλα επειδη εκεινος το εβλεπε σαν μια εμπειρια. Σαν κατι που πρεπει καθε αντρας να περασει στη ζωη του. Για να γινει πιο δυνατος.
Ολα στη ζωη σε κανουν πιο δυνατο.

Δεν πηρε τηλεφωνο. Οταν τον ρωταγανε ποτε θα παει, εκεινος ελεγε οτι δεν ηξερε. Το χαρτι ειχε αργησει.

Ενα βραδυ, εβγαλε τους φιλους του εξω. Τους κερασε ενα ποτο, και τους ειπε οτι σε λιγες ωρες εφευγε. Τσουγκρισαν τα ποτηρια τους, του ειπανε καλα ρε μαλακα τωρα μας το λες? Εκεινος απλα τους αγνοησε. Μετα απο λιγη ωρα τους χαιρετησε και τους ειπε οτι θα τα ξαναπουνε συντομα.

Πηγε σπιτι, εφτιαξε μια τσαντα, μονο με πολυ προσωπικα αντικειμενα (οδοντοβουρτσα, εσωρουχα) και ετοιμαστηκε να πεσει για υπνο.
Τοτε ειδε το κινητο. Το σκεφτηκε λιγο.... εκανε αναπαντητη. Εκανε και κεινη. Εστειλε μηνυμα λεγοντας της οτι πρεπει να τη δει. Θα πηγαινε σπιτι της αν δε μπορουσε να βγει.
Εκεινη του ειπε οτι δε μπορει. Ηταν ηδη σπιτι και ειχε αλλαξει. Τον ρωτησε τι συνεβη?
Δεν απαντησε....

Ολο το βραδυ τη σκεφτοταν. Θα δινε τα παντα για να ειχανε περασει μαζι τη νυχτα. Αλλα εκεινη δεν ηταν εκει...Δεν ηθελε.
Το επομενο πρωι περασε τη πορτα του στρατοπεδου....αφηνοντας πισω ολα αυτα που καποτε τον κραταγαν στη ζωη...