Το να ζεις μονος σου μετα απο χρονια που ζεις με εναν αλλον δεν ειναι καθολου ευκολο. Καθε τι που κανεις, καθε τι που βλεπεις, καθε τι που ζεις, σου θυμιζει εκεινον και οτι περασες καποτε. Οι νυχτες γινονται μακρυτερες, πιο δυσκολες, οι σκεψεις πληθαινουν, η στεναχωρια και μερικες φορες η χαρα ειναι πολυ μεγαλυτερες απο οτι ηταν ποτε.
Οι μερες περνανε, οι εβδομαδες, μετα οι μηνες...και οταν νομιζεις οτι πια εχεις γινει αναισθητος, ισως πιο δυνατος, τοτε κατι πυροδοτει εκεινο το μικρο κομματι μεσα σου που σε κανει ευαλωτο. Που σε κανει να παραπατας και να πεφτεις λιγο πιο κατω, εκει που ειχες αφησει τον τελευταιο γαντζο πανω στον βραχο της ζωης.
Ολα φτανουν στο τελος τους καποτε, αλλα το θεμα ειναι ποτε ειναι αυτο το τελος για τον καθεναν μας. Ποτε και ποιος αποφασιζει ποτε θα δωσει τελος σε κατι στη ζωη μας? Εμεις? Αλλοι παραγοντες? Και αν ολα αυτα που λενε οτι ολοι εχουμε μια μοιρα γραμμενη που βαδιζουμε σε αυτη, τοτε γιατι μας δοθηκε η εννοια της επιλογης? Γιατι αν ΕΓΩ μπορω να διαλεξω αν αυριο που θα παω στη δουλεια, θα παρω τη βουλιαγμενης η θα παρω τον περιφερειακο, να ειναι γραμμενο οτι αυριο θα αργησω 30 λεπτα να φτασω?
Προσφατα ενας ξαδερφος μιας οικογενειακης φιλης πεθανε σε εναν αυτοκινητοδρομο στο Ντουμπαι. Πεθανε στην ηλικια των 30κατι ετων απο κατι το οποιο ολοι ειπανε οτι τελικα....οταν ειναι η μοιρα σου..ειναι η μοιρα σου.
Στους αυτοκινητοδρομους του Ντουμπαι ολοι τρεχουν σαν τρελοι. Τα αυτοκινητα αλλωστε των Αραβων ειναι υπερπολυτελεστατα 2000 κυβικων και πανω. Οπως οδηγουσε χτυπησε κατα λαθος ενα τζιπακι, ενω ηταν στην δεξια λωριδα και οδηγουσανε με πολυ χαμηλη ταχυτητα. Δεν παθανε ζημια πολυ αλλα κανανε αμεσως πιο διπλα στη Λ.Ε.Α. να δουνε τη ζημια και να παρουνε στοιχεια. Δεν ειχανε 2-3 λεπτα που βγηκανε εξω και βλεπανε τα αμαξια και ανταλασσανε στοιχεια οταν ενα τζιπακι που πιθανοτατα ο οδηγος ηταν μεθυσμενος με μεγαλη ταχυτητα χτυπησε αυτοκινητα, και τα δυο, και μαζι παρεσυρε και το παλικαρι και τον αλλον. Πεθαναν ακαριαια ολοι τους.
Αν λοιπον ηταν η μοιρα αυτου του ανθρωπου να πεθανει εκεινο το βραδυ, με αυτο τον πολυ ηλιθιο και αδικο τροπο, γιατι ειχε την επιλογη να μεινει σπιτι και να γυρισει στο Αμπου Νταμπι το πρωι η να το κανει εκεινη την ωρα?
Αν ειναι η μοιρα μου να γινω ενας μεγαλος οικονομικος διευθυντης μια μερα γιατι να μου δινεται η επιλογη να παω στους Ελευθερους Σκοπευτες στο στρατο και μετα απο κει στην αστυνομια στο σωμα SWAT? Περιεργο δεν ειναι?
Η ζωη ειναι τελικα ενα μεγαλο μυστηριο. Ποτε δε ξερεις απο τι θα πας, που θα το παθεις, γιατι και πως. Δε ξερεις τι ειναι αυτο που σε τρομαζει πιο πολυ. Το ποτε θα πεθανεις η το αν θα εχεις κανει ολα αυτα που θελες.
Ειναι αληθεια οτι οταν φτανεις σε ενα ζημειο στη ζωη σου οπου το μονο που κανεις ειναι να τρως, κοιμασαι, δουλευεις, το μονο που καθεσαι και σκεφτεσαι ειναι το που θα πας μετα. Το τι θα κανεις. Τι θα απογινει το μελλον σου. Ειναι πρωτη φορα που αυτη η χρονια που ερχεται μου φανταζει τοσο αβεβαιη, τοσο ανυσηχητικη, τοσο....που πραγματικα φοβαμαι για το τι ειναι ετοιμο να ερθει σε λιγοτερο απο ενα μηνα. Τι θα αρχισει? Τι θα τελειωσει? Τι θα συνεχιστει?
Ισως το συναισθημα το οποιο ειναι καταλληλοτερο να εκφρασει αυτο που νιωθω ειναι αβεβαιοτητα. Για τα παντα. Και ενας πολυ δικος μου ανθρωπος καποτε μου πε η αβεβαιοτητα ειναι κατι πολυ κακο που σε καταστρεφει λιγο λιγο. Αλλα πως μπορεις να μην εισαι αβεβαιος για το μελλον, οταν το παρον σου ειναι.....κενο? Οταν παραμενεις στασιμος? Και οχι τιποτα αλλο, αλλα να ΜΗΝ μπορεις να κανεις και κατι. Γιατι ο χρονος σου τελειωνει. Γιατι η ζωη σου, θα παρει μια αλλη τροπη σε λιγο καιρο και το ξερεις κιολας. Το χεις δεχτει. Το πιστευεις....Πως μπορεις να κανεις τον χρονο να περασει γρηγορα, να εισαι αναισθητος, να μην σκεφτεσαι αυτο το ιδιο πραγμα που σκεφτεσαι τους τελευταιους μηνες, πως μπορεις να ξεπερασεις τον φοβο που ειχες οταν ησουν μικρος, αλλα που μετα καποια αλλη, ο αγγελος σου, το εκανε να το ξεπερασεις, αλλα τωρα που εφυγε εκεινη ξαναρθε ο φοβος πισω?
Ξερω, ειναι βραδυ και η ωρα ειναι η ιδανικοτατη να λεω ακαταλαβιστικες για τους περισσοτερους μπουρδες αλλα οχι για μενα χωρις να βαζω μια τελεια σε καθε προταση που τελειωνω και βαζοντας ολους εσας σε μια δινη σκεψεων να προσπαθειτε να βρειτε ενα παραμικρο νοημα στα λογια που βλεπετε στον υπολογιστη σας.
Αλλα για μια στιγμη.....αν σκεφτειτε, αν αναλογιστειτε οτι, το μυαλο ειναι τοσο περιπλοκο, τα συναισθηματα ειναι κατι που δε σε καθοριζουν αλλα σε αλλαζουν, σε κανουν αλλον ανθρωπο, και οτι ο ανθρωπος, η οντοτητες που υπαρχουν σε αυτον τον κοσμο, πολλες φορες τα μεσα τους συγκρουονται και στον λαβυρινθο της ζωης βρισκουν τοιχο, τοτε θα δειτε οτι ολοι μοιαζουμε. Μπορει οχι με τον τροπο που εκφραζομαστε, αλλα ισως με τον τροπο που νιωθουμε.
Το καλο με ολα αυτα που γινονται, ολα αυτα που ο ανθρωπος σκεφτεται ειναι οτι καποια στιγμη περνανε. Τιποτα στη ζωη δε κραταει για παντα. Ολα εχουν ενα τελος. Το θεμα ειναι....το τελος ειναι κοντα? Γιατι αν δεν ειναι...τουλαχιστον τα σκοινια ειναι γερα η θα σπασουν φερνοντας σε στον πιο κατω κρικο???????
Only time will tell.....