Καλο-κακο, ασχημο-ομορφο, μερα-νυχτα, ζωη-θανατος, χαρα-λυπη, κλαμα-γελιο....ολα στη ζωη εχουν το αντιθετο εκεινο κομματι που το συμπληρωνει και δινει αξια σε εκεινες τις δυο λεξεις....Pepito-....? Pepito-.....? Μπααα...Μπορει πιο μετα. Αξιζε να δοκιμασω τουλαχιστον!!
Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2007
Μερες χωρις ιχνος ζωης....
Εχει περασει λιγος καιρος που δε σε βλεπω. Ομολογω πως η σκεψη σου πια δεν υπαρχει.
Τουλαχιστον οπως υπηρχε καποτε. Το παρελθον μου πριν λιγες μερες ξαναεμφανιστηκε και μου εδωσε αθελα του λιγες σταγονες απο αυτες που πλαθονται τα ονειρα.
Και αν και επαψα να ειμαι ονειροπολος πια, τα ονειρα μερικες φορες σε κρατανε ζωντανο.
Σου δειχνουν τους στοχους σου.
Σου λενε που εισαι ...και που θελεις να εισαι.

Με ποναει ωρες ωρες η σκεψη αλλου πανω στο σωμα σου. Η σκεψη αλλου στην αλλη μερια του ακουστικου. Η σκεψη του αλλου να κοιταζει τα ματια σου και να σου λεει σαγαπαω χωρις να αρθρωσει λεξη.

Αλλα απο την αλλην, η επιλογη να φυγεις ηταν δικια σου. Εκανα τα παντα για να σε ξαναπαρω πισω. Εσυ αρνηθηκες.

Η ζωη μαλλον δεν εχει τελειωσει εκει που την αφησες. Εχω πολλα ακομα να δωσω ....σε πολλες. Ισως και σε λιγες. Δε με νοιαζει. Αρκει να το αξιζει. Ξερω πως δε θα το διαβασεις αυτο εδω και εσυ τωρα θα κοιμασαι στο κρεβατακι σου η θα εισαι με καποιον απο τους φιλους μου εξω να διασκεδαζεις. Οπως και να εχει....

Εγω σε αγαπησα οπως αγαπανε μονο σε μερη ονειρικα. Τοπους φανταστικους, οπου η καθε λεξη, το καθε βλεμμα, η καθε ματια ειναι και κατι ανωτερο. Κατι που πιανει τον Θεο.

Και η σκεψη αλλου, η σκεψεις του να ..."κανεις τη ζωη σου"¨.....δε χωρανε πια στη ζωη μου.

Σου το ειπα καποτε. Δεν το αξιζει κανενας να περναει τοσο πονο. Ισως επρεπε να τιμωρηθω για τον τροπο που σου φερθηκα καποτε. Αλλα δε το αξιζω.

Ετσι συνηθιζω πια στην ιδεα..οτι δε θα ερθεις ποτε. Οτι και να ερθεις..δε θα εισαι το κομματι μου. Το κομματι του εαυτου μου που επλασα, χαρηκα, ενιωσα, εζησα και στο τελος.....σκοτωσα. Θα εισαι καποια αλλη. Καποια με....αλλες εμπειριες. Με αλλα αγγιγματα. Με αλλες ιδεες. Με παραπανω χερια να σε εχουν ακουμπησει. Με παραπανω ψυχες να σε εχουν αγγιξει.


Και ετσι....συνεχιζω τη ζωη μου. Ακαθεκτος, με ενα μυαλο και συνειδηση που εκπαιδευω και συνηθιζω στις απλες εντολες αυτες που ποτε δεν εμαθα να τις εφαρμοζω. Τις εντολες οπου καθε φορα που το ονομα σου, η σκεψη σου, το παρελθον μας το ασχημο ερχεται στο μυαλο μου μαυριζουν την εικονα και την πετανε στο πισω μερος του μυαλου μου. Εκει οπου βαζω τα πραγματα που δε θελω να θυμαμαι. Που με πονανε. Που μου κανουν κακο.

Θα ερθει αλλη? Αλλη που θα αγαπησω τοσο?

Δε ξερω αληθεια. Ισως να μην αφησω εγω ποτε να ερθει. Απο την αλλην...αν δεν αφησω εγω, και εσυ αφησεις? Αν καποτε βρεις κατι καλυτερο απο μενα?

Δε μπορω πια να εχω εμπιστοσυνη σε κανεναν. Ουτε σε σενα. Ισως μια αλλη μερα. Ισως αν καποτε ξανα ειμαστε μαζι. Και αν ειμαστε μαζι και δεθουμε οπως πρωτα. Ισως και καλυτερα.

Για τωρα......ο εαυτουλης μου. Κατι που ενω ολοι λεγανε οτι σκεφτομαι μονο.....δεν ηταν ποτε αληθεια. Παντα σκεφτομουν εμας. Απλα ημουν πολυ ηλιθιος να καταλαβω οτι στο εμας, δεν χωρανε αλλοι. Ουτε φιλοι, ουτε αλλες γκομενες, ουτε γονεις.

Αραγε...πως θα γινουν τα πραγματα? Θα ειμαι παντα με μια μικρη πικρια στη ψυχη μου?
Η θα φτιαξουν ολα?

Κανεις δε ξερει.....
 
posted by Pepito at 1:10 π.μ. | Permalink |


0 Comments: